چرا نشریات توقیفی ایران برای همیشه فرمواش می‌شوند؟

در حین وبگردی، در یکی از سایت ها به لینکی برخوردم که به مطلبی از سایت روزنامه توقیف شده «هم میهن» ارجاع داده بود. برای خواندن مطلب مذکور بر روی لینک کلیک کردم اما با پیغام  Address Not Found مواجه شدم. سایت ham-mihan.org که روزنامه هم‌میهن بر روی این آدرس به صورت الکترونیک منتشر می‌شد، دیگر برپا نبود و عملا دسترسی به آرشیو روزنامه هم‌میهن غیر ممکن کرده بود.
عملکرد غیر حرفه‌ای که این‌جا شاهدیم، متاسفانه تنها منحصر به هم میهن نمی‌شود و متاسفانه بین مابقی روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها عمومیت دارد. به عنوان نمونه هم از شرق و ایلنا(قبل از توقیف و راه‌اندازی مجدد) نام می‌برم که زمانی آنلاین بودند و الان اثری از آرشیوشان نیست و بعد سد راه توسط قوه قهریه، به دست خود گذشته خود را پنهان کرده‌اند.
آرشیو روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها منبع اطلاعاتی بسیار عالی برای برگشت به تاریخ و مرور حوادث گذشته هست که می‌تواند به راحتی هم از طریق وب عرضه گردند. چنین کاری که الان در بین روزنامه‌نگاری سطح اول دنیا بسیار رایج است و علاوه بر ارائه کامل آرشیو از زمان ارائه به صورت الکترونیک، آرشیو قبل آن تاریخ را هم تا 10ها سال در اختیار قرار می‌دهند.
اما در ایران نمی‌دان بر اثر ناامیدی است و یا سهل انگاری اصحاب مطبوعات، که به این مهم توجهی نشان نداده‌اند و اگر از تنها استثنا موجود یعنی آرشیو روزنامه همشهری آن هم از سال 75 به بعد بگذریم، دسترسی به چنین مجموعه‌هایی تقریبا غیر ممکن است.
برای درک اهمیت این موضوع یک لحظه تصور کنید که مثلا قصد بازخوانی رویدادهای دوره اول ریاست جمهوری خاتمی را دارید و خرداد، جامعه، طوس، نشاط و عصر آزادگان آرشیوشان را در اختیارتان می‌گذارند.

لینک از آرشیو روزنامه همشهری:

• خاتمی 20،000،000
• وزیر فرهنگ و آموزش عالی استعفا داد
• تهاجم گروه فشار به دانشجویان معترض به توقیف روزنامه سلام
• مردم به صداقت خاتمی رای دادند

Advertisements